ربا در منظر احادیث اهل بیت علیهم السلام :
( وسائل الشیعة جلد 18 )
1- بلغ أبا عبدالله(علیه السلام) عن رجل أنَّه کان یأکل الربا و یسمیه اللباء، فقال: لئن أمکننى الله منه لأضربن عنقه.
به امام صادق(علیه السلام) خبر رسید که مردى رباخوارى مى کند و آن را «آغوز» مى نامد. فرمود: «اگر خداوند، او را در اختیارم بگذارد، گردنش را خواهم زد».
2- پیامبر(صلی الله علیه و آله) در سفارشى به على(علیه السلام)مى فرماید: یا على! الرّبا سبعون جزأً فأیسرها مثل أن ینکح الرجل أُمه فى بیت الله الحرام.
اى على! ربا، هفتاد کیفر دارد که آسان ترین آن، مانند آن است که مرد با مادرش در خانه خدا زنا کند.
3- پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله)فرمود: شرّ المکاسب، کسب الرّبا.
بدترین دادوستدها، دادوستد آمیخته به رباست.
4- امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: درهم ربا أشدّ عند الله من ثلاثین زنیّة کلّها بذات محرم مثل عمة و خالة.
یک درهم ربا، نزد خداوند، بدتر از سى مرتبه زنا با محارم، مانند عمّه و خاله است.
5- امام صادق(علیه السلام) فرموده است: درهم ربا أعظم عند الله من سبعین زنیّة کلّها بذات محرم فى بیت الله الحرام.
یک درهم ربا، از هفتاد مرتبه زنا با محارم در خانه خدا بدتر است.
6- امام صادق(علیه السلام) فرمود: إذا أراد الله بقوم هلاکاً ظهر فیهم الربا.
هرگاه خداوند، نابودى گروهى را اراده کند، رباخوارى در میان آنان آشکار مى شود.
7- پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود:
ومَنْ أکل الرّبا ملأ الله بطنه من نار جهنّم بقدر ما أکل، وإن اکتسب ]منه [مالا لم یقبل الله منه شیئاً من عمله ولم یزل فى لعنة الله والملائکة ما کان عنه قیراط.
هر کس ربا بخورد، خداوند، شکمش را از آتش جهنّم به اندازه ربایى که خورده است پُر مى سازد، و اگر از راه ربا درآمدى به دست آورد، خداوند، عملش را نمى پذیرد و تا زمانى که اندکى از مال ربا نزد او باشد، همواره در نفرین خدا و فرشتگان الهى خواهد بود.
8- رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به حضرت علی علیه السلام فرمودند:
-یا علی زمانی بر این مردم میآید که هیچکس از شر ربا در امان نمیماند و اگر هم ربا خوار نباشد قوائی از ربا دامنگیر او خواهد شد. به خدا قسم، ربا در بین این امت مخفی تر و پنهانتر است از جای رد پای مورچه در صفا و مروه. بدترین رباها مسخره کردن و کوچک شمردن آبروی مؤمنان است. کسی که ربا را حلال بداند و آنرا بگیرد کافر است و قتلش واجب.
مستدرک جلد 2 صفحه 479
9- پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در حدیث 1050 نهج الفصاحه میفرمایند: اَلْآخِذُ وَالْمُعْطی سَواءٌ فِی الّربا.
آنکه ربا میدهد و آنکه میگیرد در گناه برابرند.
10- پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند: هر مسلمانی مالی را یکبار قرض دهد، مانند اینست که آن مال را دوبار صدقه داده باشد. و باز فرمودند: کسی که به بدهکارش مهلت یا فرصت دهد یا از او صرفنظر کند در سایه رحمت پروردگار قرار خواهد داشت.
11- پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در حدیث 2608 نهج الفصاحه میفرمایند: ما اَحَدٌ اَکْثَرَ مِنَ الرّبا اِلّا کانَ عاقِبَةِ اَمْرِه اِلی قِلَّةِ.
هر که ربا فراوان خورد سرانجام او به فقر انجامد. بدان که ربا حرام است و از گناهان کبیره است و از گناهانی است که خداوند برای رباخوار وعده جهنم داده است و ربا در لسان همه پیامبران و کتب آسمانی حرام میباشد.
12- امام باقر علیه السلام : «یُستتابُ آکلالرّبا، کما یُستتابُ من الشرک؛ ...
ربا خوار را چنان باید توبه داد که مشرک را توبه مىدهند».
13- رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: زمانیکه مرا به آسمانها بردند عدهای را دیدم که میخواهند از زمین بلند شوند نمیتوانند، به طوری شکمشان بزرگ شده بود که قادر به نشستن و برخاستن نبودند، به جبرئیل گفتم: اینها چه کسانی هستند جبرئیل عرض کرد:اینها ربا خوارانند.
14- در کتاب نهج البلاغه خطبه 156 حضرت علی علیه السلام می فرمایند :
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به من فرمودند: ای علی این مردم پس از من بوسیله ثروتشان مورد آزمایش قرار میگیرند. 1- دیندار بودن خود را منتی بر خدا قرار میدهند و با اینحال انتظار رحمت الهی را دارند. 2- از قدرت و خشم الهی خود را در امان میبینند. 3- حرام او را با شبهات دروغین و هوسهای غافلانه حلال میشمارند. 4- شراب را « نبیذ» میآشامند. 5- رشوه را به نام هدیه میگیرند. 6- ربا را به نام معامله حلال میدانند.
15- امیر مؤمنان على علیه السلاممىفرماید: لعن رسول الله (صلی الله علیه و آله) الربا و آکله و بایعه و مشتریه و کاتبه و شاهدیه ؛
لعن فرمودند رسول خدا (ص) : ربا و خورنده ربا و فروشنده ربا و مشتری ربا، و نویسنده ربا و دو شاهد آنها را.
پیامبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) در این روایت «ربا» و پنج طایفه را - که در ارتباط با ربا هستند - لعنت کرده است:
1- کسى که میهمان ربا خوار مىشود و از غذایى که از پول ربا تهیّه شده است با علم و آگاهى استفاده مىکند.
2- ربا خوار 3- ربادهنده 4- کسى که ربا را محاسبه مىکند 5- شهود قرارداد ربا.
16- قال على (علیه السلام): «خمسة اشیاء تقع بخمسة اشیاء ولا بد لتلک الخمسة من النار: من اتجر بغیر علم فلا بدله من اکل الربا، ولابد لا کل الربا من النار؛
حضرت على (علیه السلام) فرمودند: پنج چیزعلت پنج چیز است و سرانجام اینها جهنّم است: 1- تجارت و کسب بدون آگاهى از احکام فقهى آن سبب ربا خوارى و منتهى به آن مىشود و ربا خوار حتماً در دوزخ خواهد بود»
دل بــســـپــار…
به آتشی که نمى سوزاند
” ابراهیم ” را
و دریایى که غرق نمی کند
” موسى ” را
نهنگی که نمیخورد
“یونس”را
کودکی که مادرش او را
به دست موجهاى ” نیل ” می سپارد
تا برسد به خانه ی تشنه به خونش
دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد
آیا هنوز هم نیاموختی ؟!
که اگر همه ی عالم
قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
و خدا نخواهد ،
” نمی توانند ”
پس
به ” تدبیرش ” اعتماد کن
به ” حکمتش ” دل بسپار
به او ” توکل ” کن
و به سمت او ”قدمی بردار”…
آن کس که مرگ و زندگى را آفرید، تا شما را بیازماید که کدام یک از
شما بهتر عمل مى کنید، و او شکست ناپذیر و آمرزنده است.
.
.
اَلَّذى خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَیاةَ لِیَبْلُوَکُمْ اَیُّـکُمْ اَحْسَنُ عَمَلاً وَ هُوَ الْعَزیزُ الْغَفورُ؛ [سوره ملک، آیه ۲]
مشخصات معصوم هفتم: امام پنجم، حضرت باقر (ع) نام: محمد بن علی | |
لقب معروف: باقر، شاکر،امین و شبیه(زیرا شباهت به پیامبر(ص)داشت) | |
پدر و مادر: امام سجاد و فاطمه(دختر امام حسن مجتبی(ع)) | |
وقت و محل تولد: اول رجب یا سوم صفر سال 57 هجری در مدینه | |
وقت و محل شهادت: روز دوشنبه 7 ذیحجه سال 114 هـ ق در سن 57 سالگی به دستور هشام بن عبدالملک(دهمین خلیفه بنی امیه) مسموم شده و در مدینه به شهادت رسید. نام: محمد بن علی | |
مرقد: مدینه در قبرستان بقیع. | |
دوران زندگی: در سه بخش: 1- سه سال و شش ماه و ده روز با جدش امام حسین(ع) 2- سی و چهار سال و پانزده روز با پدرش امام سجاد(ع) 3- نوزده سال و ده ماه و 12 روز مدت امامت. در این دوره که فرصتهایی برای نهضت فکری به دست آمده بود،امام باقر(ع) کمال استفاده را در جهت تربیت شاگرد و استحکام و گسترش تشیع و انقلاب فرهنگی نمود. | |
سخنان گهربار حضرت امام محمد باقر علیه السلام اَلصَّلاةُ تَثِبیتٌ لِلإخلاص، تَنزیهٌ عَنِ الکِبر قُولُوا لِلنّاسِ أحسَنَ ما تُحِبّونَ أن یُقالَ لَکُم الحَجُّ تَسکینُ القلُوبِ ما شیعَتُنا إلّا مَنِ اتَّقَى اللّهَ و أطاعَهُ تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فی وَجهِ أخیهِ المُؤمِنِ حَسَنَةٌ وَاللَّهِ یا جابِرُ! لَقَد أعطانی اللَّهُ عِلمَ ما کانَ و ما هُوَ کائِنٌ إلى یَومِ القِیامَةِ یَقولُ اللَّهُ : ابنَ آدمَ! اجتَنِب ما حَرَّمتُ عَلَیکَ تَکُن مِن أورَعِ النّاسِ لَوْ یَعْلَمُ النّاسُ ما فِى السِّواکِ لاََباتوهُ مَعَهُمْ فى لِحافٍ اگر مردم خاصیت مسواک را می دانستند (هرگز آن را از خود جدا نمی کردند و حتى) آن را شب به بستر خود می بردند. أوْحَى اللّهُ تَعالى إلى شُعَیْبٍ النَّبِىِّ إِنّى مُعَذِّبٌ مِنْ قَوْمِکَ مِائَةَ أَلْفٍ: أَرْبَعینَ أَلْفا مِنْ شِرارِهِمْ وَسِتّینَ أَلْفا مِنْ خیارِهِمْ فَقالَ: یارَبِّ هؤُلاءِ الأَْشْرارُ فَما بالُ الأَْخْیارِ؟! فَأَوْحَى اللّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَیْهِ:داهَنُوا أَهْلَ الْمَعاصى فَلَمْ یَغْضِبُوا لِغَضَبى الخَیرُ وَالشَّرُّ یُضاعَفُ یَومَ الجُمُعَةِ خوبى و بدى در روز جمعه دو چندان می شود . لافَضیلَةَ کَالجِهادِ ، ولاجِهادَ کَمُجاهَدَةِ الهَوى تَوَقَّ مُجازَفَةَ الهَوى بِدَلالَةٍ مِنَ العَقلِ تَعَرَّض لِرِقَّةِ القَلبِ بِکَثرَةِ الذِّکرِ فِی الخَلَواتِ لامُصیبَةَ کَاستِهانَتِکَ بِالذَّنبِ ورِضاکَ بِالحالَةِ الَّتی أنتَ عَلَیها تَزَیَّن للَّهِِ بِالصِّدقِ فِی الأعمالِ إیّاکَ وَالتَّفریطَ عِندَ إمکانِ الفُرصَةِ ، فَإنَّهُ مَیَدانٌ یَجری لِأهلِهِ الخُسرانَ ما مِن شَىءٍ یُعبَدُ اللَّهُ بِهِ یَومَ الجُمُعَةِ أحَبَّ إلَىَّ مِنَ الصَّلاةِ عَلى مُحَمَّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ إنَّ الیَمینَ الکاذِبَةَ وقَطیعَهَ الرَّحِمِ لَیَذَرانِ الدِّیارَ بَلاقِعَ مِن أهلِها اَلصَّدَقَةُ یَومَ الجُمُعَةِ تُضاعَفُ لِفضَلِ یَومِ الجُمُعَةِ عَلى غَیرِهِ مِنَ الأیّامِ کانَ الحَسَنُ کَثیرَ الاِجتِهادِ فِی العِبادَةِ و التَّصَدُّقِ فَأنزِل نَفسَکَ مِنَ الدُّنیا کَمَثَلِ مَنزِلٍ نَزَلتَهُ ساعَةً ثُمَّ ارتَحَلتَ عَنهُ اَلسِّواکُ یَذْهَبُ بِالْبَلْغَمِ وَ یَزیدُ فِى الْعَقْلِ مسواک بلغم و رطوبات معده را از بین می برد و عقل را زیاد می کند. اَلحَیاءُ والإیمانُ مَقرونانِ فی قَرَنٍ فَإذا ذَهَبَ أحدُهُما تَبِعَهُ صاحِبُهُ مَن عَلَّمَ بابَ هُدىً فَلَهُ مِثلُ أجرِ مَن عَمِلَ بِهِ ولایُنقَصُ اُولئِکَ مِن اُجورِهِمشَیئاً |